• سوئیس؛ اولین پناهگاه مالیاتی

تاریخچه ی تولد سیستم های مالی آفشور به سال 1815 بر میگردد؛ زمانی که سوئیس اعلام کرد قصد دارد به یک کشور بی طرف تبدیل شود. در طول صد سال بعدی، استفاده از سیستم آفشوری که سوئیس ایجاد کرده بود رشد زیادی نکرد و به طبقه الیت اروپا محدود شد. با اینحال سیستم آف شور باعث شده بود که سوئیس همواره به عنوان بهشت سرمایه گذاران -به ویژه سرمایه گذارانی که از کشورهای از نظر سیاسی اجتماعی آشفته ی خود مثل آلمان، روسیه و آمریکای جنوبی فراری بودند- شناخته شود. تا جایی که برخی معتقدند سوئیس اولین پناهگاه مالیاتی بوده است. این موضوع به ویژه پس از جنگ های جهانی مشهود بود؛ وقتی که کشورهای آسیب دیده از جنگ برای تامین مالی بازسازی کشور، مالیات بر درآمد را تا 90% افزایش دادند. در اینجا باز هم سرمایه ها به سمت سوئیس سرازیر شد چرا که، این کشور در هر دو جنگ جهانی بی طرف بود و از جنگ آسیب زیادی ندید و لذا، نیازی به افزایش مالیات ها برای بازسازی کشور نیز نداشت.

• پناهگاه مالیاتی در دنیای پس از جنگ های جهانی

در سالهای 1920 تا 1950، پناهگاه های مالیاتی به کشورهایی اطلاق می شد که قوانین مالیات کمتر سختگیرانه ای داشتند و افراد، برای فرار از مالیات های سنگین کشور خود به آنها پناه می بردند. در سالهای پس از جنگ و در دهه 60 میلادی، بریتانیا با گذراندن یک قانون مفهوم پناهگاه مالیاتی را تغییر داد. این قانون که مجوز استفاده از تراست را صادر می کرد، به بانک ها این مجوز را می داد که در صورت استفاده از ارزهای خارجی، با نهادهای خارجی به انجام معاملات غیر رگوله بپردازند. به این ترتیب غالبا دو شرکت (یکی واقع شده در منطقه ی قضایی بزرگتر با قوانین مالیاتی سختگیرانه تر و دیگری واقع در منطقه قضایی کوچکتر با قوانین مالیاتی سبکتر) با هم تشکیل یک تراست را می دهند. این دو ضمن ساختار دادن به مالکیت شرکت ها از طریق حوزه قضایی کوچکتر، از مزایای پرداخت مالیات کمتر بهره مند می شوند.
نکته: تراست به معنای تجمیع چند شرکت است که کالاهای مشابه تولید می کنند و سهم عمده ای از بازار را در اختیار دارند. تراست سهام شرکت ها را به صورت امانت نگه داشته و آنها را اداره می کند اما، مالکیت سهام برای خود شرکت ها محفوظ است.