درآمدزایی در شرکت‌های پراپ که از طریق وایت لیبل پراپ راه اندازی شده‌اند، عمدتاً به دو صورت انجام می‌گیرد: مدل چالش و مدل تقسیم سود. اولی یک مدل غالب است که در آن معامله گران در یک چالش تجاری که قوانین آن توسط شرکت پراپ تعیین شده است خرید می‌کنند و هزینه ورودی می پردازند. در مدل چالش، هدف، دستیابی به اهداف مشخص شده برای پیشبرد به حساب معامله گر تامین مالی است.

دآمد اصلی شرکت پراپ در  مدل چالش، از کارمزد کسانی است که در این چالش موفق نمی شوند. برخی می‌گویند که این مدل ذاتاً به نفع شرکت پراپ است، زیرا چالش های ناموفق به معنای کارمزدهای باقی مانده بدون تعهد بیشتر به معامله گر است. با این حال، روی دیگر سکه ( مدل دوم) نشان می‌دهد که در صورتیکه معامله‌گران تبحر لازم را داشته باشند و با رعایت قوانین شرکت‌های پراپ به سودآوری هدف برسند، گرچه شرکت‌های پراپ باید سهم سود معامله‌گران را پرداخت کنند اما آنها نیز در این سود سهم خود را برداشت می‌کنند.  هنگامی که معامله‌گران با موفقیت چالش را پشت سر می‌گذارند و در واقع به حساب‌های تامین‌شده انتقال می‌یابند، شرکت در سود معاملات بعدی سهیم می‌شود و یک سناریوی سودمند برای دو طرف ایجاد می‌کند.

 با این حال، برخی انتقادها نیز در مورد  شرکت‌های پراپ مطرح می‌شود. از جمله اینکه، بسیاری از شرکت‌های پراپ پارامترهای معاملاتی سخت‌گیرانه را اعمال می‌کنند. انتقاد دیگری  که عمدتا در مورد شرکت‌های پراپ مطرح می‌شود و اغلب موجب بروز اختلاف است، زمانی است که شرکت‌های پراپی که از چالش‌ها سود می‌برند، حساب‌های آزمایشی را به جای حساب‌های سرمایه‌گذاری شده واقعی، به معامله‌گران موفق تخصیص می‌دهند.  زیان ناشی از معامله گران ناموفق سپس برای پرداخت سود به افراد موفق استفاده می شود و چرخه ای را تشکیل می دهد که وابسته به ورود مداوم شرکت کنندگان چالش جدید است.

طبیعتا با توجه به اینکه شرایط چالش توسط شرکت پراپ تعیین می‌شود، مسولیت ناشی از هر نوع  سوء مدیریت، متوجه شرکت پراپ  خواهد بود و نه ارائه دهنده‌ی وایت لیبل پراپ. در اینجا باید یادآور شد که اگرچه شرکت پراپی که از طریق وایت لیبل پراپ ایجاد می‌شود، سرعت برند سازی بالایی دارد، اما مانند هر کسب و کار دیگری مدیریت نامناسب آن و عدم رعایت مشتری مداری نمی‌تواند از تخریب آن برند جلوگیری کند.