هر آنچه که در مورد پارتیزان یا محافظ اوراق قرضه باید بدانید

پارتیزان یا محافظ اوراق قرضه سرمایه گذار اوراق قرضه است که برای ابراز مخالفت یا بیزاری خود با سیاست های پولی ناشر اوراق، نسبت به فروش گسترده اوراق تهدید می کند و یا اوراق را واقعا می فروشد. طبیعی است که فروش گسترده اوراق قرضه منجر به کاهش قیمت اوراق و بالا رفتن نرخ بهره شده و در نتیجه، با افزایش بازدهی اوراق قرضه هزینه استقراض را برای ناشر بالا می برد. برای درک پارتیزان اوراق قرضه و میزان تاثیرگذاری آن در تنظیم بازار، ابتدا بهتر است بر اوراق قرضه و قوانین حاکم بر آن مروری بکنیم. برای مطالعه بیشتر درباره اوراق قرضه اینجا را بینید.
بازده اوراق قرضه نشان دهنده نرخ بهره ای است که بر مبنای آن ناشران اوراق می توانند از سرمایه گذاران وام بگیرند. از طرفی بازدهی با قیمت اوراق همبستگی منفی دارد یعنی: هر چه بازدهی بیشتر می شود، قیمت اوراق کاهش می یابد و برعکس. این رابطه در جهت معکوس نیز وجود دارد به این معنا که، اگر قیمت اوراق قرضه کاهش یابد، بازدهی لاجرم افزایش خواهد یافت. همین همبستگی پایه ای و منفی بین قیمت و بازدهی است که به سرمایه گذاران ناراضی اوراق قرضه این توانایی را می دهد که برای تلافی، هزینه های استقراض را برای ناشر زیاد کنند. محافظان اوراق قرضه آنجا که لازم ببینند اوراق خود را در حجم گسترده می فروشند (یا روی آن پوزیشن شورت می گیرند) و درنتیجه باعث افزایش نرخ بهره می شوند. بنابراین ناشر مجبور می شود که برای اوراق بعدی که منتشر خواهد کرد نرخ بهره بیشتری بپردازد.
 فرآیند فروش (یا تهدید به فروش) اوراق قرضه توسط پارتیزان یا محافظ اوراق قرضه، اگرچه تاثیر خاصی بر سرمایه گذارانی که اوراق قبلی را خریده و می خواهند که آنها را تا سررسید نگه دارند ندارد اما، می تواند منجر به ناراحتی جدی برای ناشر اوراق شود. هدف پارتیزان نیز همین است: مجازات ناشر به دلیل اینکه از سیاست های خاصی که برای دارندگان اوراق قرضه نامطلوب است پیروی و دفاع کرده است!  به عنوان یکی از معروفترین مثال ها در این مورد، می توان به دوره ای اشاره کرد که اصطلاح “پارتیزان اوراق قرضه” به وجود آمد یعنی اوایل دهه 80 میلادی. در سالهای ابتدایی دهه ی 80 تورم در حال افزایش بود اما، فدرال رزرو همچنان داویش باقی مانده بود و به نظر می رسید که نرخ های بهره را به حال خود رها کرده است. در این شرایط بود که سرمایه گذاران اوراق قرضه –که بعدها به پارتیزان ها یا محافظان اوراق قرضه معروف شدند- شروع به اعتراض به سیاست های فدرال رزرو کردند. آنها معتقد بودند که برای مبارزه با فشارهای تورمی، نرخ بهره بایستی خیلی بالاتر از آنچه اکنون هست باشد. در این زمان بود که پارتیزان ها اقدام کردند و حجم بسیار زیادی از اوراق قرضه در اختیار خود را به فروش رساندند.
عرضه بالای اوراق منجر به کاهش قیمت آنها و در نتیجه، بالا رفتن نرخ بهره شد. تنها پس از افزایش نرخ بهره بود که فدرال رزرو نیز از این روش پیروی کرد و به سیاست های جنگ طلبانه تر برای مبارزه با تورم روی آورد. عملکرد محافظان اوراق قرضه در این برهه از زمان نشان داد که بازیگران بازار و به وِیژه دارندگان اوراق قرضه، می توانند نفوذ قابل توجهی بر وام گیرندگان داشته باشند یا حداقل آنها را به اعمال نفوذ تهدید کنند.