همانطور که گفتیم دلارهای نرم را سرمایه گذاران نهادی به بروکرها می پردازند. سرمایه گذاران نهادی سازمان هایی هستند که سرمایه های خرد را از افراد و سرمایه گذاران مختلف دریافت می کنند و مبلغ عظیم جمع آوری شده را در اختیار مدیران سرمایه گذاری قرار می دهند. سرمایه گذاران نهادی که می توانند بانک ها، موسسات مالی، صندوق های سرمایه گذاری مشترک و … باشند، این سرمایه های هنگفت را از طرف مشتریان خود در حوزه های مختلف از جمله بازار سهام، اوراق بهادار و سایر کلاس های دارایی سرمایه گذاری می کنند.
اکنون فرض کنید که یک سرمایه گذار نهادی با یک بروکر برای انجام معاملات طرف قرارداد است. این سرمایه گذار نهادی به ازای هر سهم 5 سنت کمیسیون به بروکر می پردازد اما، از این مبلغ تنها 2 سنت آن بابت اجرای معامله است. 3 سنت باقیمانده همان دلار نرم است که سرمایه گذار نهادی بابت استفاده از خدمات پولی بروکر می پردازد. بروکرها طیف وسیعی از خدمات را ارائه می دهند که مشمول هزینه های اضافی هستند.
از جمله خدماتی که بروکرها به سرمایه گذاران نهادی ارائه می دهند می توان به:

• انواع سخت افزار و نرم افزارهای مختلف
• تحقیقات
• مقایسه همتایان
• تحلیل های تکنیکال و فاندامنتال
• تحلیل صنایع و شرکت های مختلف
• آپدیت های روزانه مارکت و … اشاره کرد.

 کمیسیون نرمی که سرمایه گذار نهادی به بروکر می پردازد، بابت استفاده از تمام یا بخشی از این خدمات است که در قالب یک قرارداد جزییات آن را مشخص می کنند.
به عنوان یک مثال دیگر، فرض کنید که یک صندوق سرمایه گذاری کوچک قصد دارد که از نتایج تحقیقات شرکت بروکری طرف قرارداد خود بهره مند شود. طی موافقت نامه ای که امضا می شود، شرکت سرمایه گذاری در ازای دریافت این خدمات بایستی 10000 دلار در قالب کمیسیون به بروکر بپردازد که همان پرداخت در قالب دلار نرم است. در این موافقت نامه ذکر می شود که اگر شرکت سرمایه گذاری بخواهد نتیجه تحقیقات را به صورت نقدی بپردازد (دلار سخت)، می تواند 6000 دلار به حساب بروکر واریز کند.