اتریوم (Ethereum) یک زنجیره بلوکی (Blockchain) است که رمزارز مختص به خود را دارد. نام این رمزارز اتر (Ether) است، و با زبان برنامه‌نویسی مختص به خود، به نام سالیدیتی (Solidity) برنامه‌نویسی شده است.

اتریوم یک زنجیره بلوکی غیر متمرکز عمومی است که در آن اطلاعات تراکنش‌ها تایید و ثبت می‌شوند. کاربران این شبکه می‌توانند نرم‌افزارهایی را ایجاد کنند و یا از نرم‌افزارهای موجود، برای کارایی‌های گوناگونی استفاده کنند. رمزارز اتر در این شبکه برای انجام پرداخت‌ها مورد استفاده کاربران قرار می‌گیرد. کاربران این شبکه، نرم‌افزارهای موجود به روی شبکه اتریوم را با نام دی‌اَپ (dApp) می‌شناسند. اتریوم هم‌اکنون در بازار رمزارزها، دومین رمزارز بزرگ شناخته شده است، و بعد از بیتکوین قرار دارد.

پیدایش اتریوم

اتریوم در وهله اول به این دلیل به وجود آمد، تا توسعه‌دهندگان نرم‌افزار را به ساخت و انتشار قرارداد‌های هوشمند (Smart Contract) تشویق کند. نرم‌افزارهای توسعه داده شده که با نام دی‌اَپ نیز شناخته می‌شوند، کارایی بسیار بالایی داشته و به دور از کلاهبرداری یا دخالت افراد خارجی در دسترس کاربران قرار می‌گیرند.

اتریوم خود را به عنوان «زنجیره بلوکی قابل برنامه‌نویسی جهان» معرفی می‌کند. این رمزارز خود را از بیتکوین جدا دانسته و شبکه قابل برنامه‌نویسی ارائه می‌دهد، تا کاربران از طریق آن، خدمات، بازی‌ها و نرم‌افزارهای خود را به اشتراک بگذارند. پرداخت‌ها در قبال خدمات ارائه شده در این شبکه نیز از طریق اتر، که رمزارز اختصاصی اتریوم است، صورت می‌پذیرد.

اتریوم در ماه جولای سال ۲۰۱۵، توسط گروهی از علاقمندان به فناوری زنجیره بلوکی، تاسیس شد. یکی از این افراد جو لوبین (Joe Lubin) بود که موسس ConsenSys نیز بود. لوبین یک توسعه‌دهنده نرم‌افزار در زمینه زنجیره‌های بلوکی، در شبکه اتریوم بود. دیگر موسس این رمزارز، ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin) بود. بوترین یکی از پایه‌گذاران اصلی مفهوم اتریوم بود و هم‌اکنون نیز به عنوان مدیرعامل و چهره عمومی این رمزارز فعالیت می‌کند. ویتالیک بوترین به عنوان جوان‌ترین میلیاردر رمزارزی در عصر حاضر نیز شناخته می‌شود. او در سال ۱۹۹۴ متولد شده است.

ویژگی‌های فنی اتریوم

اتریوم پلتفرمی است که بر اساس فناوری زنجیره بلوکی کار می‌کند. این شبکه از طریق این فناوری، کاربران را قادر می‌سازد تا نرم‌افزارهایی را، به صورت کاملا غیر متمرکز، توسعه دهند. در تمام نرم‌افزارهای موجود به روی این شبکه، تنها شرکت‌کنندگان در آن نرم‌افزار خاص تصمیم‌گیرنده هستند و هیچ سازمان یا مرکزی به روی فعالیت‌های آن نظارت ندارد.

ویژگی‌ها

• اتر: اتر، رمزارز مورد استفاده در شبکه اتریوم است
• قراردادهای هوشمند: در شبکه اتریوم، امکان توسعه و استفاده از این قراردادها وجود دارد
• ماشین مجازی اتریوم: اتریوم فناوری مورد نیاز برای پیاده‌سازی قراردادهای هوشمند را نیز فراهم کرده است
• نرم‌افزارهای غیر متمرکز (دی‌اَپ): اتریوم امکان توسعه دی‌اَپ‌ها را فراهم کرده است
• سازمان‌های غیر متمرکز خودمختار: اتریوم این امکان را فراهم می‌کند تا کاربران برای تصمیم‌گیری‌های دموکراتیک از این ویژگی استفاده کنند

موارد ذکر شده در بالا، ویژگی‌ها اصلی اتریوم هستند. در ادامه هر کدام از این ویژگی‌ها را توصیف خواهیم کرد.

اتر

اتر، رمزارز اختصاصی شبکه اتریوم است. این رمزارز مانند سوختی است که تمام شبکه را به کار می‌اندازد. از این رمزارز برای پرداخت هزینه استفاده شده در منابع محاسباتی و کارمزد تراکنش‌های انجام شده به روی این زنجیره بلوکی است. همانند بیتکوین، اتر نیز یک ارز همتا-به-همتا (peer-to-peer) است. علاوه بر پرداخت برای کارمزد تراکنش‌ها، از اتر برای خرید گَس (gas) نیز استفاده می‌شود. گس، هزینه‌ای است که برای هزینه محاسباتی استفاده شده در پردازش تراکنش‌ها به روی شبکه اتریوم، پرداخت می‌شود.

همچنین اگر قصد داشته باشید، قراردادی را به روی شبکه اتریوم فعال کنید، به گس احتیاج خواهید داشت. گس نیز خود از پرداخت اتر به دست می‌آید. بنابراین، گس هزینه‌ای است که کاربران برای پردازش تراکنش‌ها در این شبکه پرداخت می‌کنند. اتر می‌تواند برای ساخت دی‌اَپ‌ها، قراردادهای هوشمند و انجام پرداخت‌های همتا-به-همتا مورد استفاده قرار گیرد.

قراردادهای هوشمند

قراردادهای هوشمند، تغییرات عمده‌ای در نحوه انجام قراردادها ایجاد کرده اند. به همین دلیل، دانستن آن برای کاربران شبکه اتریوم ضروری است. یک قرارداد هوشمند، یک برنامه کامپیوتری است که داد و ستد یک دارایی با ارزش بین دو طرف قرارداد را تسهیل می‌کند. این دارایی می‌تواند پول، سهام و یا هر دارایی دیجیتال دیگری نیز باشد. هر کاربر در شبکه اتریوم، می‌تواند یک قرارداد هوشمند وضع کند. این قرارداد شامل شروط قرارداد است، که مشترکا توسط هر دو طرف قرارداد مورد قبول قرار می‌گیرد.

ویژگی اصلی قراردادهای هوشمند این است که، در زمانی که جاری شوند، نمی‌توانند تغییر پیدا کنند، و تراکنش یاد شده بدون هیچ‌گونه دخالتی صورت می‌پذیرد. بنابراین، حتی اگر در آینده این قرارداد هوشمند را تغییر دهید، تراکنش‌های انجام شده با نسخه اصلی قرارداد تغییری نمی‌کنند، و به عبارتی دیگر، تغییرناپذیر هستند.

روند انجام تایید در قراردادهای هوشمند نیز توسط افراد ناشناس در شبکه، و به صورت غیر متمرکز، صورت می‌گیرد. به همین دلیل، این نوع قراردادها را قراردادهای غیرمتمرکز می‌نامند.

انتقال هر دارایی یا ارز دیجیتال، با شفافیت کامل و امنیت بالا صورت می‌گیرد، و اطلاعات شخصی دو طرف قرارداد نیز در شبکه اتریوم محفوظ باقی می‌ماند. زمانی که تراکنش با موفقیت به پایان برسد، حساب‌های کاربران فرستنده و گیرنده به‌روزرسانی می‌شود، و به همین جهت، اعتماد میان آن‌ها به وجود می‌آید.

ماشین مجازی اتریوم

ماشین مجازی اتریوم، برای انجام محاسبات مورد نیاز قراردادهای هوشمند، ایجاد شده است. ماشین مجازی اتریوم یا ای‌وی‌اِم، موتوری است که زبان قراردادهای هوشمند را درک می‌کند. این قراردادها به زبان سالیدیتی، که زبان برنامه‌نویسی اختصاصی اتریوم است نوشته می‌شوند. ای‌وی‌اِم، در یک محیط برنامه‌نویسی تحت عنوان سند‌باکس (Sandbox) کار می‌کند. عموما شما می‌توانید محیط مختص به خود را داشته باشید و در آن قرارداد‌های توسعه داده شده را آزمایش کنید. پس از آن که در این محیط از عملکرد صحیح قرارداد اطمینان حاصل کردید، می‌توانید آن را وارد شبکه اصلی اتریوم کنید.

هر زبان برنامه‌نویسی که در قراردادهای هوشمند به کار گرفته شود، به بایت‌کد (Bytecode) تغییر داده می‌شود، تا ای‌وی‌اِم آن را درک کند. این بایت‌کد می‌تواند توسط ای‌وی‌اِم خوانده شده و اجرا شود. یکی از پرطرفدارترین زبان‌های برنامه‌نویسی برای توسعه قراردادهای هوشمند، زبان برنامه‌نویسی سالیدیتی است. زمانی که قرارداد هوشمند خود را به زبان سالیدیتی بنویسید، این قرارداد به بایت‌کد ترجمه شده و به ای‌وی‌اِم فرستاده می‌شود. در این روند، قرارداد شما از هرگونه حملات سایبری نیز در امان است.

دی‌اَپ‌ها

ابتدا دی‌اَپ‌ها را با نرم‌افزارهای سنتی مقایسه می‌کنیم. زمانی که به حساب کاربری خود در توییتر وارد می‌شوید، نرم‌افزاری با استفاده از HTML اجرا شده و به شما نمایش داده می‌شود. این صفحه یک رابط کاربری را فراخوانی کرده تا به اطلاعات شما دسترسی پیدا کند. این رابط کاربری به صورت مرکزی، میزبانی می‌شود. در واقع یک روند بسیار ساده شکل می‌گیرد، رابط کاربری شما سبب می‌شود که اطلاعات شما از یک مرکز داده فراخوانی شود.

اگر از این نرم‌افزار در یک محیط غیر متمرکز استفاده شود نیز همین اتفاقات رخ می‌دهند، با این تفاوت که رابط کاربری مورد استفاده در این مورد، از فناوری قراردادهای هوشمند بهره می‌برد. بنابراین در اینجا رابط کاربری با یک قرارداد هوشمند جایگزین می‌شود. قرارداد هوشمند نیز وظیفه دارد تا اطلاعات مورد نیاز را از زنجیره بلوکی فراخوانی کند.

زنجیره بلوکی به خودی خود، یک پایگاه داده غیر متمرکز است. در واقع، یک شبکه غیر متمرکز است که شرکت‌کنندگان آن، تمام تراکنش‌های این شبکه را، با استفاده از قرارداد‌های هوشمند، صحت‌سنجی می‌کنند. بنابراین هر گونه تراکنش و اتفاق دیگری که به روی نرم‌افزاری مانند توییتر به روی این زنجیره بلوکی بی‌افتد، به صورت غیرمتمرکز مدیریت می‌شود.

یک دی‌اَپ شامل کد پشتیبانی است که یک شبکه همتا-به-همتا را راه‌اندازی می‌کند. دی‌اَپ‌ها، نرم‌افزارهایی هستند که برای کار به روی شبکه غیر متمرکز اتریوم، طراحی شده اند. یک نرم‌افزار زمانی به عنوان یک دی‌اَپ شناخته می‌شود که متن‌باز (open-source) باشد، و برای راه‌اندازی از یک زنجیره بلوکی عمومی استفاده کند. توکن‌ها مانند سوخت یک موتور بنزینی، امکان ادامه کارایی نرم‌افزارهای غیر متمرکز را فراهم می‌کنند. دی‌اَپ این اجازه را می‌دهد که کد پشتیبان و داده‌ها به صورت غیر متمرکز باقی بمانند.

سازمان‌های غیر متمرکز خودمختار

سازمان‌های غیر متمرکز خودمختار (DAO)، سازمان‌های دیجیتالی هستند که بدون نیاز به سلسله مراتب مدیریتی فعالیت می‌کنند. این سازمان‌ها به روش‌های غیرمتمرکز و دموکراتیک کار می‌کنند. بنابراین، DAO سازمانی است که در آن، تصمیم‌گیری در دستان یک مرکزیت قرار ندارد. در عوض تمام شرکت‌کنندگان حق اظهار نظر دارند و تصمیمات بر اساس نظر جمع گرفته می‌شود. این ویژگی به روی شبکه زنجیره بلوکی موجود است و قوانین و پروتوکل‌های نهفته در آن نیز، با استفاده از قراردادهای هوشمند تنظیم می‌شوند.

بنابراین وجود DAO به قراردادهای هوشمند وابسته است. بنابراین، قبل از آنکه هرگونه تصمیمی در رابطه با شبکه گرفته شود، باید در این سازوکار به رای‌گیری گذاشته شود تا تمام شرکت‌کنندگان بتوانند در تعیین سرنوشت خود نقش داشته باشند.

نحوه کارایی آن نیز به این شکل است، که ابتدا شرکت‌کنندگان DAO را از لحاظ مالی تغذیه می‌کنند. به همین دلیل، به هر شرکت‌کننده توکنی داده می‌شود که نشانگر سهم آن شرکت‌کننده در رای‌گیری است. این توکن‌ها برای رای‌گیری در DAO مورد استفاده قرار می‌گیرند، و تصمیم نهایی بر اساس رای اکثریت گرفته می‌شود. هر تصمیمی در این شبکه باید از این طریق گرفته شود.

استفاده از اتریوم به صورت ناشناس

اتر، رمزارز به وجود آمده توسط شبکه اتریوم، در میان بزرگ‌ترین رمزارزهای جهان، در رده دوم قرار دارد. اتریوم یک سازوکار رمزارزی عمومی و متن‌باز است که شامل ویژگی‌های خاصی است، که در بالا به آن اشاره کردیم. این رمزارز یک رمزارز شبه‌ناشناس (pseudo-anonymous) است. در استفاده از رمزارز اتر، احتمال این که اطلاعات شما فاش بشود، هم‌اندازه با زمانی است که از رمزارز بیتکوین استفاده می‌کنید.

با این حال، اخیرا جهش عظیمی در فناوری کیف پول‌های اتریوم رخ داده است، که در آن با استفاده از پروتوکل آزتک (Aztec)، می‌توان به صورت کاملا ناشناس به انجام تراکنش در این شبکه پرداخت. برخلاف این موضوع، اکثر تراکنش‌های انجام شده به روی شبکه اتریوم، ناشناس نیستند. هر رمزارز اتری که در کیف پول خود نگه‌داری می‌کنید، می‌تواند به راحتی سبب شناسایی شما شود، مگر آنکه از پروتوکل آزتک استفاده کرده باشید.

آیا اتریوم قابل اعتماد است؟

امنیت رمزارز اتر در حال حاضر در زنجیره بلوکی اتریوم تامین شده است. نحوه تامین امنیت بیتکوین نیز به روشی مشابه انجام شده است. قدرت محاسباتی عظیمی، که توسط تمام شرکت‌کنندگان این شبکه به اشتراک گذاشته شده است، تراکنش‌ها را اعتبارسنجی کرده و امنیت آن‌ها را تامین می‌کند. به همین سبب دستکاری افراد دیگر در تراکنش‌های این شبکه عملا امری غیر ممکن است.

ایده اولیه رمزارزها آن‌ها را امن نگاه می‌دارد. سیستم‌ها به تنهایی اجازه ایجاد تغییری ندارند و نرم‌افزار اصلی متن‌باز است. این بدین معنی است که تا کنون، دانشمندان و رمزنگارهای زیادی جنبه‌های گوناگون این فناوری را بررسی کرده و از امنیت آن اطمینان حاصل کرده اند.

البته امنیت نرم‌افزارهایی که به روی شبکه اتریوم مورد استفاده قرار می‌گیرند در دست توسعه‌دهندگان آن است. به عنوان مثال، کد توسعه داده شده می‌تواند باگ‌هایی داشته باشد، که سبب از دست رفتن منابع مالی کاربران آن دی‌اَپ خاص شود. البته کد این نرم‌افزارها نیز کاملا متن‌باز بوده و بررسی آن برای عموم آزاد است. البته کاربران هر دی‌اَپ گروه کوچکی از افراد هستند، بنابراین افراد کمتری به نحوه کارایی آن نظارت دارند. بنابراین، به هنگام استفاده از دی‌اَپ‌ها باید تحقیقات کامل صورت گیرد و از امنیت نرم‌افزار مورد نظر اطمینان حاصل شود.

اتریوم ۲

اتریوم ۲ (که به آن اتر۲ نیز می‌گویند) یک به‌روزرسانی عمده در شبکه اتریوم است. این به‌روزرسانی سبب شده است که، امنیت، سرعت و کارایی این شبکه افزایش پیدا کند.

از اوایل سال ۲۰۲۱، اتریوم ۲ و اتریوم ۱ به طور همزمان وجود دارند، اما در نهایت این دو با یکدیگر ادغام خواهند شد. اگر شما از نگه‌دارندگان اتریوم هستید، نگران نباشید، چرا که دارایی‌های شما از زنجیره بلوکی اتریوم ۱ به اتریوم ۲ منتقل خواهد شد. انتقال دارایی‌ها از زنجیره بلوکی قبلی از ماه دسامبر ۲۰۲۰ شروع شد و تا دو سال به طول می‌انجامد.

حال باید پرسید، که اهمیت اتریوم ۲ چیست؟ تعویض زنجیره بلوکی یک رمزارز محبوب، روندی دشوار است، اما این کار برای گسترش و توسعه اتریوم، امری ضروری بود. مکانیزمی که در زنجیره بلوکی قبلی برای تایید اعتبار تراکنش‌ها به کار می‌رفت، سازوکار «اثبات کار» (Proof of Work) بود. این سازوکار، اتریوم را با محدودیت‌هایی از قبیل هزینه بالا، کاهش سرعت و مصرف بیش از حد منابع انرژی روبه‌رو ساخته بود. برای این که این مشکل حل شود، باید سازوکاری جدید جایگزین سازوکار اثبات کار می‌شد. در ادامه فرایند شکل‌گیری این تغییرات را توضیح خواهیم داد، اما ابتدا سازوکار اثبات کار را معرفی خواهیم کرد.

اثبات کار

چگونه شبکه‌های رمزارزی اطمینان حاصل می‌کنند، که شخصی یک مقدار رمزارز را دو بار خرج نمی‌کند؟ آیا آن‌ها سازوکاری مانند شرکت‌های خدمات پرداختی پی‌پال یا ویزا دارند؟ مکانیزمی که رمزارزها از آن بهره می‌برند متکی به اجماع است. زمانی که اتریوم۱ شروع به کار کرد، از همان مکانیزم اجماعی استفاده کرد، که بیتکوین از آن استفاده می‌کرد؛ سازوکار اثبات کار. به برخی از ویژگی‌های این سازوکار در ادامه اشاره کرده ایم:

• سازوکار اثبات کار، احتیاج به منابع محاسباتی زیادی دارد، که توسط ماینر‌ها در سراسر جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد. اولین ماینری که موفق به حل یک پازل زمان‌بر ریاضی شود، برنده خواهد بود.
• برنده می‌تواند زنجیره بلوکی را، با ثبت آخرین تراکنش، به‌روزرسانی کند. در قبال انجام این کار، ماینر برنده، مقداری رمزارز اتر از این زنجیره بلوکی به عنوان پاداش دریافت می‌کند.
• این روند هر ۳۰ ثانیه یک بار انجام می‌شود (همین روند در زنجیره بلوکی بیتکوین هر ۱۰ دقیقه انجام می‌شود). در حالی که ترافیک در شبکه افزایش پیدا می‌کند، محدودیت‌های ایجاد شده توسط سازوکار اثبات کار سبب می‌شوند هزینه‌های انجام تراکنش‌ها به شدت افزایش یابند.

اتریوم برای حل مشکلات سازوکار اثبات کار، سازوکار جدیدی را برای این کار انتخاب کرد. این سازوکار با نام اثبات سهام (Proof of Stake) شناخته می‌شود. در ادامه این سازوکار را معرفی خواهیم کرد.

اثبات سهام

موسسان اتریوم از محدودیت‌های سازوکار اثبات کار آگاه شدند. بنابراین، برای این مشکل راه حلی اندیشیدند و آن را در قالب اتریوم ۲ پیاده‌سازی کردند. این راه حل، سبب افزایش کارایی شبکه شد و سبب شد شبکه اتریوم توانایی پردازش هزاران تراکنش را در هر ثانیه داشته باشد.

اتریوم ۲ از یک مکانیزم اجماعی به نام اثبات سهام، برای تایید تراکنش‌ها استفاده می‌کند که نسبت به مکانیزم قبلی سریع‌تر، مقرون‌به‌صرفه‌تر و امن‌تر است. نتیجه نهایی این مکانیزم با مکانیزم اثبات کار یکسان بوده و طی استفاده از آن، کاربران در شبکه قادر به تایید تراکنش‌های بیشتری بوده و در نتیجه اتر بیشتری به عنوان دستمزد دریافت می‌کنند. در ادامه به برخی از ویژگی‌های دیگر اتریوم۲ اشاره شده است:

• به جای رقابت شماری از ماینرها برای تایید تراکنش‌ها، سازوکار اثبات سهام احتیاج به شبکه‌ای از شرکت‌کنندگان دارد که مقداری از توکن‌های خود را سرمایه‌گذاری کرده باشند.
• این سرمایه‌گذاران با نام تایید‌کننده شناخته می‌شوند. تایید‌کنندگان در این روش، به جای استفاده از منابع محاسباتی، مقداری از رمزارز اتر خود را سرمایه‌گذاری می‌کنند.
• عمل سرمایه‌گذاری، با نام استیکینگ (Staking) شناخته می‌شود. اگر تصمیم بگیرید مقداری از دارایی اتر خود را سرمایه‌گذاری کنید، در قبال آن پاداش دریافت خواهید کرد. برای اکثر کاربران، این نوع سرمایه‌گذاری همانند دیگر سپرده‌گذاری‌هایی که سود پرداخت می‌کنند عمل می‌کند.
• در این روش، شبکه برنده را بر اساس میزان اتر سرمایه‌گذاری شده، و مدت زمان سپرده‌گذاری، انتخاب می‌کند. بنابراین در این روش نیز شخصی که بیشترین اتر را برای طولانی‌ترین مدت سپرده‌گذاری کرده باشد، پاداش دریافت می‌کند.
• زمانی که شخص برنده، آخرین بلوک تراکنش را تایید کند، دیگر کاربران باید گواهی بدهند که بلوک مذکور صحت دارد. زمانی که تعداد افراد تایید کننده به حد نصاب برسد، بلوک مذکور در زنجیره بلوکی ثبت می‌شود.
• تمام افراد شرکت‌کننده در روند تایید تراکنش، پاداش دریافت می‌کنند. این پاداش به صورت رمزارز اتر از طرف شبکه به میزان سرمایه شخص تایید‌کننده تعلق می‌گیرد.

خرید اتریوم

برای خرید اتریوم، چندین مرحله باید دنبال شوند. این مراحل در ادامه ذکر شده اند.

انتخاب یک صرافی ارز دیجیتال

شما نمی‌توانید رمزارزها را از طریق بانک خریداری کنید، بنابراین مجبور خواهید بود تا از پلتفرم‌های معاملاتی ارزهای دیجیتال استفاده کنید. تعداد زیادی صرافی‌های ارز دیجیتال وجود دارند که می‌توانید از طریق آن‌ها رمزارز خریداری کنید. این صرافی‌ها بعضا با پلتفرم‌هایی ساده و بعضا با پلتفرم‌های پیچیده (برای معامله‌گران پیشرفته) به ارائه خدمات می‌پردازند.

از آنجایی که اتریوم بسیار محبوب است، اکثر صرافی‌های ارزهای دیجیتال امکان معامله آن را برای شما فراهم می‌کنند. اما پیشنهاد می‌شود با صرافی‌های معروفی مانند کوین‌بیس (Coinbase)، جمینی (Gemini) یا ای‌تورو (eToro) و یا آرون گروپس کار کنید. البته اتریوم جز معدود رمزارزهایی است که می‌توانید آن را به روی پلتفرم‌های ونمو (Venmo) یا پی‌پال (PayPal) نیز خریداری کنید.

پلتفرم‌های گوناگون، کارمزدهای گوناگونی نیز از کاربران خود دریافت می‌کنند. همچنین این پلتفرم‌ها سطح‌های گوناگونی از امنیت و ویژگی‌های کاربردی دیگر را ارائه می‌دهند. بنابراین قبل از شروع معاملات خود، به خوبی در این باره تحقیق کنید.

شارژ حساب

به احتمال زیاد، از شما درخواست می‌شود تا مشخصات فردی خود را ارائه دهید، تا در صرافی مورد نظر تحت احراز هویت قرار گیرید. سپس قادر خواهید بود با اتصال به حساب بانکی خود، یا با استفاده از کارت بانکی، حساب خود را شارژ کنید. طبیعتا بنا بر روشی که برای پرداخت انتخاب می‌کنید، هزینه‌ها متفاوت خواهند بود.

البته شارژ کردن حساب به این معنی نیست که اتر را خریداری کرده اید، و مانند هر حساب سرمایه‌گذاری دیگری، نباید پول خود را بدون استفاده در حساب صرافی خود رها کنید. برای شروع سرمایه‌گذاری، باید در این مرحله اقدام به خرید اتر کنید.

سفارش‌گذاری

پس از آن که حساب خود را شارژ کردید، قادر خواهید بود ارز موجود در حساب خود را (دلار آمریکا) به اتریوم تبدیل کنید. به سادگی، تنها مقداری از سرمایه خود را که قصد دارید به روی اتریوم سرمایه‌گذاری کنید انتخاب کنید. به احتمال زیاد، بنا بر میزان سرمایه‌ای که مد نظر دارید، و قیمت کنونی هر اتر، قسمتی از یک توکن اتر را خریداری خواهید کرد. هر میزان رمزارز اتر خریداری کنید، مقدار آن به صورت درصدی از یک توکن به شما نمایش داده خواهد شد.

نگه‌داری اتریوم

اگر تنها مقدار اندکی رمزارز دارید، بهتر است آن را در همان حساب صرافی خود نگه‌داری کنید. اما اگر احساس می‌کنید از امنیت کافی برخوردار نیستید، یک کیف پول ارز دیجیتال، امنیت بیشتری را برای شما فراهم می‌کند. انواع گوناگونی از کیف‌های پول ارز دیجیتال وجود دارند، که هر کدام سطح متفاوتی از امنیت را به کاربران خود ارائه می‌دهند.

سرمایه‌گذاری به روی اتریوم

بازار رمزارزها به شدت نوسانی است. شاید هر کسی نتواند در معاملات این بازار موفق باشد. حتما قبل از آن که دست به سرمایه‌گذاری به روی هر رمزارزی بزنید، توانایی پذیرش ریسک را در خودتان بسنجید و مطمئن شوید آمادگی هر حرکت ناگهانی در این بازار را دارید. اگر به این نتیجه رسیدید که رمزارز برای شما دارایی مناسبی است، متخصصان توصیه دارند در حال حاضر بهترین مکان برای سرمایه‌گذاری دو رمزارز بزرگ، یعنی بیتکوین و اتریوم هستند.

مطمئن شوید ارزش هر سرمایه‌گذاری، از ۵٪ کل سرمایه شما بیشتر نباشد. تنها مقداری از دارایی خود را سرمایه‌گذاری کنید، که در صورت از دست دادن آن، تغییری در روند کلی زندگی شما ایجاد نشود. بنابراین، هیچ‌گاه پولی که برای پرداخت اجاره خانه یا قبوض احتیاج دارید را در این بازار سرمایه‌گذاری نکنید.

اگرچه متخصصان سرمایه‌گذاری به روی رمزارزهای شناخته‌شده مانند بیتکوین و اتریوم را توصیه می‌کنند، اما این بدین معنی نیست که سرمایه‌گذاری به روی این رمزارزها، شامل هیچ ریسکی نمی‌شود. رمزارزها کلاس جدیدی از دارایی هستند، و هیچ داده بلند‌مدتی در رابطه با آن‌ها برای تحقیق و بررسی وجود ندارد. اگر این ریسک برای شما بیش از حد است، به سراغ راه‌های امن‌تر سرمایه‌گذاری بروید.

استخراج اتریوم

اتریوم نیز مانند بیتکوین، متعلق به یک زنجیره بلوکی عمومی است. زنجیره بلوکی، فضایی عمومی است که در آن، تراکنش‌ها توسط کاربران تایید و ثبت می‌شوند. تنها راه برای اضافه کردن یک بلوک به زنجیره بلوکی اتریوم، استخراج آن است. کلمه «استخراج»، به این دلیل استفاده می‌شود، که این کار به استخراج فلزات گرانبها از دل زمین شباهت دارد. در ازای استخراج این فلزات گرانبها نیز، نیروی کار و انرژی صرف می‌شود.

برای استخراج اتریوم، کامپیوترها در سراسر جهان برای حل یک مسئله ریاضی با یکدیگر مسابقه می‌دهند. در این میان مقدار زیادی برق و انرژی مصرف می‌شود. هر ماینری که بتواند قبل از دیگر ماینر‌ها، این پازل ریاضی را با موفقیت حل کند، مقداری رمزارز اتر به عنوان پاداش دریافت می‌کند. این پاداش‌ها به دلیل کمک در تامین امنیت شبکه، تایید تراکنش‌ها و اضافه کردن بلوک‌های جدید به زنجیره بلوکی، به ماینرها پرداخت می‌شوند.

دستمزد کنونی، ۲ اتر به ازای هر بلوک است. در شبکه اتریوم به طور متوسط، هر ۱۵ ثانیه یک بلوک به زنجیره بلوکی اضافه می‌شود. مقاله «استخراج ارز دیجیتال» را هم بخوانید تا با نحوه استخراج انها آشنا شوید.

تفاوت استخراج اتریوم با بیتکوین

اگر چه زنجیره بلوکی اتریوم با الگوبرداری از بیتکوین طراحی شده است، اما توسعه‌دهندگان آن، با اضافه کردن بهبود‌هایی آن را دستخوش پیشرفت کرده اند. این تغییرات و بهبود‌ها، به روی روند استخراج اتریوم نیز تاثیر گذاشته است.

اتریوم به طور بنیادین به شکلی طراحی شده است، که استخراج آن بهینه‌تر بوده و محاسبات مورد نیاز آن توسط پردازنده گرافیکی (GPU) صورت می‌گیرد. این سازوکار دقیقا برعکس آن چیزی است که در رابطه با بیتکوین اتفاق می‌افتد. امروزه استخراج بیتکوین توسط مدارهای مجتمع با کاربرد خاص (ASIC) صورت می‌گیرد. علت ایجاد این تغییر در شبکه اتریوم به این دلیل بود که، از تجمع قدرت هش (Hash power) جلوگیری شود. اعمال این تغییر در شبکه اتریوم سبب شده است که کامپیوترهای خانگی نیز بتوانند پس از افزایش سختی استخراج به دلیل گسترش شبکه، عمل استخراج را انجام دهند. زمانی که بحث توزیع توانایی بین ماینر‌ها پیش می‌آید، این اقدامات به غیر متمرکز ماندن این شبکه کمک می‌کنند.

بر خلاف بیتکوین، اتریوم یک ارز تورمی است و میزان تامین رمزارز اتر محدود نیست. در نتیجه، میزان تامین اتر هیچ‌گاه محدود نمی‌شود. اما افزایش میزان اتر در چرخه اقتصادی، سبب کاهش ارزش آن می‌شود. اگر میزان اتر موجود در بازار بیش از حد افزایش یابد، ارزش آن می‌تواند با سقوط ناگهانی روبه‌رو شود. به همین سبب، شبکه اتریوم در سال ۲۰۱۷، پاداش استخراج هر بلوک را از ۵ اتر، به ۳ اتر کاهش داد. در کمتر از ۱.۵ سال بعد نیز در سال ۲۰۱۹، پاداش استخراج هر بلوک از ۳ اتر به ۲ اتر کاهش پیدا کرد. اما بر خلاف بیتکوین، میزان پاداش استخراج بلوک‌ها در کد بنیادین اتریوم پیاده‌سازی نشده است، بلکه توسط توسعه دهندگان اتریوم تصمیم‌گیری می‌شود. این امر سبب می‌شود، محاسبه پاداش در آینده برای ماینر‌ها دشوارتر شود. مقاله «مهمترین رمزارزها به جز بیتکوین  و سودآورترین آن‌ها» را هم بخوانید.

استخراج اتریوم چه ضرورتی دارد؟

زمانی که شبکه اتریوم برای اولین بار در سال ۲۰۱۵ شروع به کار کرد، ارزش هر اتر برابر با ۱ دلار آمریکا بود. به همین سبب، استخراج اتر، به سرعت سبب ثروتمند شدن افراد نمی‌شد. بسیاری از ماینر‌های اتریوم، توسعه‌دهندگان یا علاقمند به رمزارز بودند، که به این فناوری ایمان داشتند و می‌خواستند به نحوی از آن حمایت کنند.

در زمانی که ارزش اتر شروع به افزایش کرد، استخراج سود‌آورتر شد و سبب جذب دوستداران فناوری شد که به پتانسیل فناوری رمزارزها اعتقاد داشتند، و توانایی تصاحب نقطه‌ای از این شبکه را نیز داشتند. امروزه، در حالی که ارزش هر اتر از ۲۰۰۰ دلار آمریکا نیز عبور کرده است، استخراج اتر کاری سودآور به حساب می‌آید. اما با این حال، استخراج اتریوم کاری بسیار رقابتی است. البته شبکه اتریوم اکنون از طریق سازوکار اثبات سهام به اعتبارسنجی بلوک‌ها می‌پردازد. کاربران نیز با انجام استیکینگ به مشارکت در این امر پرداخته و در قبال آن پاداش دریافت می‌کنند.

عملکرد استیکینگ اتریوم

به زبانی ساده، استیکینگ اتریوم به منزله سپرده‌گذاری مقداری رمزارز اتر، برای مدتی مشخص است. این سپرده‌گذاری امنیت شبکه را تضمین کرده و پاداشی را نیز عاید فرد سپرده‌گذار می‌کند.

افرادی که این کار را انجام می‌دهند با نام «تایید‌کننده» یا «سهامدار» شناخته می‌شوند. این افراد وظیفه دارند تا تراکنش‌ها را پردازش کنند و با ذخیره اطلاعات، بلوک‌های جدید را در زنجیره بلوکی ثبت کنند. تایید‌کنندگان در قبال سرمایه‌گذاری که انجام می‌دهند از شبکه اتریوم، پاداشی را نیز دریافت می‌کنند.

این روش سرمایه‌گذاری نه تنها سبب کسب درآمد برای شرکت‌کنندگان می‌شود، بلکه سبب تامین امنیت شبکه نیز می‌گردد. اتریوم ۲، زنجیره بلوکی جدید اتریوم است که بر اساس سازوکار اثبات سهام کار می‌کند.

دلیل انجام به‌روزرسانی در شبکه اتریوم

یکی از علت‌های ایجاد این تغییر اجماعی، کاهش چشمگیر انرژی مورد نیاز برای صحت‌سنجی تراکنش‌های شبکه اتریوم بود. بر اساس تحقیقات، استفاده از سازوکار جدید اثبات سهام، سبب شده است که انرژی مورد نیاز برای تایید تراکنش‌ها تا ۹۹.۹۵٪ کاهش پیدا کند.

یکی از دلایل این کاهش چشمگیر این است که، دیگر منابع محاسباتی قدرتمندی برای استخراج بلوک‌های جدید مورد نیاز نیست. سپرده‌گذاری، بر خلاف استخراج، می‌تواند با استفاده از کامپیوتر‌های ساده خانگی نیز صورت پذیرد، به همین سبب دیگر نیازی به منابع سرشار انرژی نیست. علاوه بر این، به دلیل دسترسی بیشتر، شرکت‌کنندگان بیشتری به مشارکت در این روند جذب می‌شوند. یکی از نتایج انجام این کار، تمرکززدایی بیشتر است.

وجود سازوکار اثبات کار در شبکه اتریوم، زیرساخت‌ها را برای شاردینگ (Sharding) فراهم می‌کند. شاردینگ، یک تکنیک تقسیم‌بندی است که امکان تبادل داده میان چندین زنجیره موازی را فراهم می‌کند. این زنجیره‌های موازی، زمانی که با یک ابزار مقیاس‌گذاری، به نام رولاپس (rollups)، ترکیب شوند، توانایی این را خواهند داشت تا در هر ثانیه ۱۰۰،۰۰۰ تراکنش را پردازش کنند. این در مقایسه با سرعت پردازش قبلی یک پیشرفت چشمگیر محسوب می‌شود.

رولاپ‌ها در واقع ده‌ها تراکنش را با یکدیگر ترکیب می‌کنند و به ازای هرکدام یک اثبات رمزنگاری شده ایجاد می‌کنند. سپس هر بسته از این تراکنش‌ها را در زنجیره اصلی ثبت می‌کنند.

برخلاف زنجیره بلوکی‌های اثبات کار، اثبات سهام، در هر سری صحت‌سنجی ۳۲ بلوک را به یک‌باره تایید می‌کند، که حدود ۶.۴ دقیقه به طول می‌انجامد. این دسته بلوک‌ها با نام اپوچ (epoch)، شناخته می‌شوند. در حین عمل صحت‌سنجی، زنجیره بلوکی به صورت خودکار، تاییدکنندگان را در کمیته‌های ۱۲۸‌تایی دسته‌بندی می‌کند و به هر کدام یک بلوک اختصاص می‌دهد.

به هر کمیته زمانی برای ساخت یک بلوک اختصاص داده می‌شود. در هر اپوچ ۳۲ اسلات (slot) وجود دارد. این بدین معنی است که ۳۲ کمیته برای انجام عمل صحت‌سنجی در یک اپوچ مورد نیاز است.

زمانی که یک کمیته به یک بلوک اختصاص داده می‌شود، یک عضو از این گروه به صورت تصادفی انتخاب شده و اختیار ایجاد یک بلوک در اختیار آن قرار می‌گیرد. در همین حین، ۱۲۷ عضو دیگر صحت تراکنش را از طریق را‌ی‌گیری تایید می‌کنند.

زمانی که اکثریت کمیته صحت بلوک مورد نظر را تایید کردند، این بلوک به زنجیره بلوکی اضافه می‌شود. در این زمان تنها شخصی که به صورت تصادفی برای ایجاد بلوک جدید انتخاب شده بود، مقداری رمزارز اتر به عنوان پاداش دریافت می‌کند.

به این نکته توجه داشته باشید که رای‌دهندگان نیز بر اساس الگو‌های مختلفی پاداش دریافت می‌کنند. هر تولید کننده بلوک ۱/۸ پاداش پایه را دریافت می‌کند، که آن را با نام (B) می‌شناسند و رای‌دهندگان نیز ۷/۸ باقی مانده را دریافت می‌کنند. رای‌دهنده باید نظر خود را هر چه سریع‌تر ثبت کند تا بتواند کل پاداش را دریافت کند. به هنگامی که یک اسلات بدون ثبت رای‌گیری عبور کنند، پاداش کاهش پیدا می‌کند. اگر دو اسلات قبل از آن که رای‌گیری ثبت شود، عبور کنند، این پاداش به ۷/۱۶ و ۷/۳۲ برای سه اسلات کاهش پیدا می‌کند.

پاداش پایه، پاداشی است که توسط شبکه اتریوم ۲ مشخص شده است. هرچه تعداد شرکت‌کنندگان بیشتر باشد، میزان این پاداش پایه کاهش پیدا می‌کند. این به این دلیل است که پاداش پایه با معکوس مجذور تعداد تایید‌کنندگان در شبکه اتریوم ۲ رابطه مستقیم دارد.

چگونه در این فرایند شرکت کنیم؟

افرادی که به استیکینگ در اتریوم علاقمند هستند، باید یک نقطه از شبکه اتریوم۱ یا اتریوم۲ را تصاحب کنند. نرم‌افزارهای موجود برای این کار به شرح زیر هستند:

• Prysm
• Nimbus
• Teku
• Lighthouse
• Lodestar

حداقل سخت‌افزاری که برای این کار نیاز دارید، یک فضای ذخیره است که ظرفیت نگه‌داری هر دو زنجیره بلوکی اتریوم را داشته باشد. در حال حاضر حجم زنجیره بلوکی اتریوم یک برابر با ۹۰۰ گیگابایت بوده و هر روز ۱ گیگابایت به آن اضافه می‌شود.

تایید‌کنندگان همچنین موظف هستند به صورت ۲۴ساعته در تمام روزهای هفته به زنجیره بلوکی اتریوم متصل باشند. بنابراین، یک اتصال اینترنت قوی از لوازم این کار است. پس از آن که نرم‌افزار تایید‌کننده را به روی کامپیوتر خود نصب کردید، قدم بعدی این است که حداقل ۳۲ اتر را در آدرس زیر ثبت کنید.

0x00000000219ab540356cbb839cbe05303d7705fa

برای انجام این کار، باید دو رمز برای خود داشته باشید؛ یکی برای امضا و تایید بلوک‌های تراکنش و دیگری برای برداشت دارایی‌های خود. با این حال، تا زمانی که دو زنجیره بلوکی اتریوم۱ و اتریوم۲ با یکدیگر ترکیب نشوند، قادر به برداشت هیچ دارایی از حساب خود نخواهید بود.

توجه داشته باشید که باید به لانچ‌پد (launchpad) اتریوم۲ مراجعه کنید و قبل از سپرده‌گذاری به آدرس فوق، از دستورالعمل موجود پیروی کنید.

این پرداخت مشارکت شما را به عنوان یک تاییدکننده تضمین می‌کند. این کار همچنین امکان مجازات تایید‌کنندگان غیرقانونی را نیز فراهم می‌کند، که به طور اتفاقی یا عمدی صحت زنجیره بلوکی اتریوم را تهدید می‌کنند. زمانی که زنجیره بلوکی اختلالی در فعالیت تاییدکنندگان مشاهده کند، دارایی‌های تایید‌کنندگان را اسلش (slash) می‌کند.

اسلش در زنجیره بلوکی اتریوم زمانی اتفاق می‌افتد که یک تایید‌کننده از عمد قوانین شبکه را زیر پا بگذارد، در این صورت این تاییدکننده از شبکه حذف می‌شود. به همین ترتیب بخشی از دارایی سپرده‌گذاری شده آن‌ها نیز به عنوان جریمه کسر می‌شود. در برخی مواقع کل ۳۲ اتر سپرده‌گذاری شده کسر می‌شوند.

به همین شکل، تایید‌کنندگان آفلاین نیز جریمه می‌شوند، تا تمام شرکت‌کنندگان مجبور باشند اتصال خود را با شبکه حفظ کنند. هر ۶.۵ دقیقه، شبکه جریمه‌ها و پاداش‌ها را اعمال می‌کند.

سود استیکینگ اتریوم

پاداش تعلق گرفته به شرکت کنندگان بستگی به تعداد اتری دارد که سپرده‌گذاری کرده اند و همچنین تعداد تایید‌کنندگان در هر نقطه از شبکه دارد. زمانی که میزان اتر سپرده‌گذاری شده در یک استخر استیکینگ (Staking pool) افزایش پیدا کند، پاداش تایید‌کنندگان نیز کاهش پیدا می‌کند.

به عنوان مثال، سال پیش تنها ۵۰۰،۰۰۰ اتر سپرده‌گذاری شده بودند. در این صورت، سود سالانه آن چیزی حدود ۲۰٪ در سال بود. امروز، بیش از ۶،۸۰۰،۰۰۰ اتر در زنجیره بلوکی اتریوم سپرده‌گذاری شده اند، و سود سالانه آن حدود ۶٪ است.

زمانی که استخر سپرده‌گذاری به اندازه‌ای بزرگ شود که یک اکوسیستم غیرمتمرکز تشکیل داده شود، سود سالانه نیز کاهش پیدا می‌کند. در حال حاضر، امکان برداشت هیچ‌گونه دارایی از حساب سپرده‌گذاری اتر وجود ندارد، تا زمانی که زنجیره‌های بلوکی اتریوم۱ و اتریوم ۲ با یکدیگر ادغام شوند.

استخر سپرده‌گذاری چیست؟

با توجه به این که هر سرمایه‌گذاری توانایی سپرده‌گذاری ۳۲ اتر را ندارد، که ارزشی حدود ۱۰۳،۰۰۰ دلار آمریکا دارد، پلتفرم‌هایی به وجود آمدند که امکان این را فراهم می‌کنند، تا سرمایه‌گذاران با تجمیع سرمایه خود به حداقل میزان اتر لازم برای شرکت در روند صحت‌سنجی بلوک‌ها دست پیدا کنند. این ویژگی برای افرادی که دانش کافی برای شرکت در این روند را ندارند نیز ویژگی جذابی است. در اصل، کاربران تنها باید مقداری از سرمایه خود را به اتر تبدیل کرده و آن را سپرده‌گذاری کنند، و تنها سود آن را دریافت کنند.

استیکینگ، فرصت‌هایی را نیز در اکوسیستم اتریوم پدید می‌آورد. این کار، زنجیره بلوکی اتریوم را تقویت می‌کند. و همچنین امکان شرکت افراد بیشتری را در روند صحت‌سنجی بلوک‌ها فراهم می‌کند.

نقل و انتقالات اتریوم

تراکنش‌ها، دستورالعمل‌های رمزنگاری شده‌ هستند. یک حساب یک تراکنش را آغاز می‌کند، تا شبکه اتریوم را به‌روزرسانی کند. ساده‌ترین تراکنش، انتقال اتر از یک حساب به حسابی دیگر است.

تراکنش چیست؟

تراکنش اتریوم، روندی است که توسط یک حساب در این شبکه آغاز می‌شود. به عبارتی دیگر، این حساب باید تحت تصاحب یک انسان باشد، و نه یک قرارداد. به عنوان مثال، اگر شخص A به شخص B یک اتر انتقال دهد، این مقدار باید از حساب شخص A کسر شده و به موجودی حساب شخص B اضافه شود. این تغییرات در شبکه، در قالب یک تراکنش رخ می‌دهد.

تراکنش‌ها، که وضعیت ای‌وی‌ام را نیز دستخوش تغییر می‌کنند، باید در کل شبکه اطلاع‌رسانی شوند. هر نقطه‌ای در شبکه این توانایی را دارد تا درخواست انجام یک تراکنش در شبکه را بدهد. پس از آن که این اتفاق بیفتد، یک ماینر، این تراکنش را پردازش کرده و نتایج آن را به روی کل زنجیره بلوکی اتریوم ثبت می‌کند.

برای آن که تراکنشی موفقیت‌آمیز باشد، باید هزینه‌ای نیز در قبال آن پرداخت شود. هر تراکنش انجام شده حاوی اطلاعات زیر است:

• گیرنده: آدرس گیرنده (اگر طرف تراکنش یک حساب باشد، این تراکنش سبب انتقال موجودی می‌شود؛ اگر طرف تراکنش یک قرارداد باشد، تراکنش کد مربوط به قرارداد را اجرا می‌کند)
• امضا: این امضا به منزله تایید از جانب فرستنده است. این امضا زمانی تولید می‌شود که رمز اختصاصی فرستنده تراکنش را تایید کند و این گواهی داده شود که شخص فرستنده قصد انجام این تراکنش را دارد
• ارزش: مقداری رمزارز اتر که باید از یک فرستنده به یک گیرنده انتقال داده شود
• داده: فضایی برای ثبت اطلاعات دلخواه
• حد گس: بیشترین مقدار گسی که می‌تواند توسط این تراکنش مورد استفاده قرار گیرد. واحد‌های گس نشان‌دهنده مرحله‌های پردازش تراکنش هستند
• کارمزد بر حسب گس: بیشترین مقدار گسی که به عنوان پاداش به ماینر تعلق می‌گیرد

گس، مرجعی برای اشاره به مقدار قدرت محاسباتی مورد نیاز برای پردازش یک تراکنش، توسط یک ماینر است. کاربران باید هزینه انجام این محاسبات را بپردازند. حد گس نیز نشان‌دهنده بیشترین کارمزدی است که به ماینر به عنوان پاداش تعلق می‌گیرد.

اما یک تراکنش باید توسط شخص فرستنده امضا شود. این امر سبب تضمین این موضوع می‌شود که این تراکنش توسط خود شخص فرستنده آغاز شده است، و نه شخص دیگری. با درج امضا، این تضمین به صورت رمزنگاری شده انجام می‌شود.

انواع تراکنش

در شبکه اتریوم، انواع گوناگونی از تراکنش‌ها وجود دارند:

• تراکنش‌های عادی: یک تراکنش میان یک کیف پول و کیف پولی دیگر
• تراکنش‌های قراردادی: تراکنشی که مقصدی ندارد، و برای اجرای آن از کد قرارداد استفاده می‌شود.

روند انجام تراکنش

زمانی که یک تراکنش در شبکه ثبت می‌شود، مراحل زیر طی می‌شوند:

1. زمانی که یک تراکنش را می‌فرستید، یک هش رمزنگاری شده ایجاد می‌شود:
   0x97d99bc7729211111a21b12c933c949d4f31684f1d6954ff477d0477538ff017
2. سپس تراکنش مذکور در کل شبکه اطلاع‌رسانی می‌شود، که شامل استخری است که تراکنش‌های زیادی در آن وجود دارند
3. یک ماینر، تراکنش شما را برمی‌دارد و آن را در یک بلوک قرار می‌دهد تا در نوبت تایید و صحت‌سنجی قرار گیرد
4. تراکنش شما انجام می‌شود. تعداد تایید‌ها برابر با تعداد بلوک‌هایی است که پس از تراکنش شما در زنجیره بلوکی ثبت شده است. هرچه این تعداد بیشتر باشد، میزان اعتبار تراکنش شما نیز افزایش پیدا می‌کند. بلوک‌های اخیر ممکن است دچار تغییراتی شوند، که می‌تواند به دلیل عدم موفقیت تراکنش باشد؛ با این حال، شاید تراکنش شما همچنان معتبر باشد، که در این صورت به بلوک دیگری نقل مکان پیدا می‌کند. احتمال این که بلوکی دچار تغییر شود، با ثبت بلوک‌های جدید در زنجیره بلوکی کاهش پیدا می‌کند. در نتیجه هرچه تعداد تایید‌های یک تراکنش بیشتر باشد، آن تراکنش تغییرناپذیرتر خواهد بود.

مقایسه اتریوم و بیتکوین

اتریوم، دومین رمزارز محبوب در دنیا است. امروزه بسیاری از دوستداران رمزارز و حامیان این فناوری، رمزارز اتر را در کیف پول‌های خود نگه‌داری می‌کنند و به آینده آن امیدوار هستند. اما تفاوت میان اتریوم و بیتکوین در چیست؟ درک تفاوت این دو رمزارز برای افراد تازه‌کار، بسیار ضروری است. در ادامه خلاصه‌ای از تفاوت‌های اتریوم و بیتکوین ارائه می‌شود و پتانسیل هرکدام در آینده بررسی خواهند شد.

بیتکوین، محبوب‌ترین رمزارز دنیا، و همچنین با‌ارزش‌ترین رمزارز در کل جهان است. در حال حاضر، بیش از ۱۰۰ میلیون نفر، در زمره دارندگان بیتکوین قرار دارند. اتریوم در مقابل، کوچکتر است، و افراد کمتری به روی آن سرمایه‌گذاری کرده اند.

به هر حال، بیتکوین و اتریوم تفاوت‌های بسیاری دارند، و شاید مقایسه آن‌ها خیلی هم صحیح نباشد. هدف از ایجاد رمزارز اتریوم، با اهداف بیتکوین متفاوت است. در حالی که بیتکوین برای ذخیره‌سازی دارایی و برای انجام نقل و انتقالات پولی به وجود آمده است، اتریوم، پلتفرمی برای توسعه نرم‌افزارهایی تحت عنوان دی‌اَپ به وجود آمده، که رمزارز اتر در آن به عنوان وسیله‌ای برای انجام پرداخت‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در حالی که تفاوت‌های بسیاری میان شبکه‌های بیتکوین و اتریوم وجود دارد، بارزترین آن‌ها نحوه تامین آن است. تعداد کل بیتکوین‌هایی که می‌توانند در شبکه در چرخش باشند محدود به ۲۱ میلیون توکن است، در حالی که اتریوم هیچ محدودیتی در این زمینه اعمال نکرده است. تامین بی‌نهایت اتریوم، به نحوی سبب شده است که احتمال استفاده از آن به عنوان یک ارز متداول در آینده افزایش پیدا کند، اما تعداد محدود بیتکوین سبب شده است که به آن بیشتر به چشم یک مخزن دارایی نظاره شود.

به عبارتی دیگر، بیتکوین طلای دیجیتال و اتریوم مس دیجیتال است. هدف بیتکوین، فراهم کردن امکان ذخیره‌سازی دارایی است، در حالی که شبکه اتریوم بر اساس عدم تمرکز در سیستم مالی و فناوری بنا نهاده شده است.

هم‌زیستی بیتکوین و اتریوم

به دلیل وجود تفاوت‌های بنیادین در نحوه ساخت بیتکوین و اتریوم، این دو رمزارز در رقابت با یکدیگر نیستند. در واقع این دو شبکه هیچ تداخلی با یکدیگر نداشته و متمم یکدیگر هستند. بیتکوین به دنبال این است که جای طلا را بگیرد، در حالی که اتریوم می‌خواهد در بخش خدمات مالی جای باز کند.

نرم‌افزارهای جدیدی به روی شبکه اتریوم، حتی امکان معامله بیتکوین را برای کاربران فراهم می‌کنند. حتی این امکان برای کاربران فراهم است، تا با استفاده از برخی از این نرم‌افزارها به روی بیتکوین سرمایه‌گذاری کرده و سود دریافت کنند. این ویژگی‌ها، سبب پیدایش کارایی‌های جدید در هر دو زنجیره بلوکی می‌شود.

هر دو رمزارز مذکور می‌توانند بسیار پیشرفت کنند و ارزش زیادی پیدا کنند. با این حال، بیتکوین به رمزارز پیشرو تبدیل شده و در حال حاضر قابل دسترس‌تر بوده و سرمایه‌گذاران بیشتری دارد.

جمع‌بندی

بیتکوین و اتریوم برای ارائه خدمات متفاوتی به وجود آمده اند. در حالی که یکی از آن‌ها با نام «طلای دیجیتال» شناخته می‌شود، دیگری نیز همانند «مس دیجیتال» است. این دو شبکه، ماهیتا به یکدیگر شبیه هستند، اما خدمات گوناگونی ارائه می‌دهند.

برجستگی بیتکوین به عنوان یک ذخیره دارایی، به این دلیل مورد توجه است که نگه‌دارندگان بیتکوین می‌توانند با استفاده از زنجیره بلوکی اتریوم نیز به وام‌دهی، وام‌گیری و اخذ سود بپردازند. این تداخل خدمات سبب شده است که ارزش هر دو زنجیره بلوکی به طور چشمگیری افزایش پیدا کند.