مشتقات ارزی چیست و چگونه از کسب و کارها در برابر نوسانات ارزی حمایت می‌کند؟
تیر 8, 1403
ما ایرانی ها با نوسانات نرخ ارز ناآشنا نیستیم. در هر جهشی که در نرخ مبادله ی دلار و ریال رخ داده، بسیاری از زندگی ها و کسب وکارها نابود شده اند.
اما نوسانات ارزی و تاثیرات منفی آن بر کسب و کارها به کشور ما محدود نمی شود. اگر نه با این حجم از تغییرات سریع و شدید، اما نرخ های مبادله ی متغییر ارزها یک نتیجه ی طبیعی از سیستم “نرخ ارز شناور” است که پس از پایان جنگ جهانی دوم بر جهان حاکمیت می کند. اما آیا راهی برای کسب و کارها وجود دارد که بتوانند در برابر تغییرات غیر قابل پیش بینی و ناگهانی ارزها از خود محافظت کنند؟ خوشبختانه جواب این سوال مثبت است. استفاده از مشتقات ارزی راهی کارآمد برای محافظت از کسب و کارها در برابر نوسانات ارزی است.
در این مقاله قصد داریم به طور مفصل به مشتقات ارزی بپردازیم. انواع آن را بررسی کنیم، نحوه ی استفاده از آنها در محافظت از کسب و کارها را شرح دهیم و به مزایا و معایب هر کدام نگاهی بیندازیم.
اگر به این موضوع علاقمندید، تا پایان مقاله با ما همراه باشید.
آنچه در این مقاله می خوانید ...
تاثیر نوسانات ارزی بر کسب و کارها
شرکتی را در نظر بگیرید که کار آن واردات کیت های آزمایشگاهی از فرانسه است. شرکت با یک تولید کننده در فرانسه مذاکره کرده و روی خرید 10 هزار عدد از یک نوع کیت آزمایشگاهی هر کدام به قیمت 1 یورو به توافق رسیده است. زمان تحویل یکماهه است و تسویه قرارداد بایستی پس از آماده سازی و قبل از بارگیری کالا انجام شود. در زمان بستن قرارداد، نرخ مبادله ی یورو-ریال 60000 تومان بوده و شرکت قصد داشته که کیت را در بازار داخل به قیمت 70 هزار تومان به فروش برساند؛ تا هم هزینه هایش را پوشش دهد و هم درصدی سود کند. در زمان سررسید اما یک نوسان ارزی رخ می دهد و قیمت یورو در برابر ریال 10% افزایش پیدا می کند. در این حالت شرکت وارد کننده بایستی هر یورو را 6 هزار تومان گرانتر از زمان بستن قرارداد بخرد! پرداخت 66 هزار تومن برای خرید هر کیت (به جای 60 هزار تومن) حاشیه ی سود شرکت را به شدت کاهش داده و هزینه های کلی واردات را بالا خواهد برد. بدین ترتیب، قیمت تمام شده ی کالا بالاتر رفته و توان رقابتی شرکت را نیز کاهش خواهد داد. اما استفاده از مشتقات ارزی می تواند به شرکت ها کمک کند که ریسک های ناشی از نوسان قیمت ارز را مدیریت کرده و در جهت حفظ ثبات مالی خود تلاش کنند.
مشتقات ارزی (Currency Derivatives) چه هستند؟
به طور کلی، مشتقات به قراردادهای مالی گفته می شود که ارزش خود را از یک دارایی پایه – مثل اوراق قرضه، کامودیتی ها، سهام و … – می گیرند. هر گاه قیمت دارایی پایه افزایش (یا کاهش) پیدا کند، ارزش قرارداد مشتقه نیز افزایش (یا کاهش) خواهد یافت.
برای درک بهتر این موضوع که چگونه ارزش قرارداد مشتقه از یک دارایی پایه گرفته می شود، به ماست و پنیر به عنوان مشتقات شیر نگاه کنید. قیمت ماست و پنیر به صورت خودبخود تغییر نمی کند بلکه، تابعی از قیمت شیر است. وقتی قیمت شیر بالا برود، قیمت مشتقات آن مانند ماست و پنیر نیز افزایش خواهد یافت.
مشتقات ارزی که در این مقاله به آنها می پردازیم، قراردادهای مشتقه ای هستند که ارزش آنها از نرخ های ارزی گرفته می شود. ارزش این قراردادها دقیقا با قیمت ارزی که از آن مشتق می شوند یکی نیست اما تابعی از آن است. به عنوان مثال قرارداد مشتقه ای را تصور کنید که بین دو طرف بسته می شود و دارایی اساسی آن EURUSD است. این بدان معناست که ارزش قرارداد بر مبنای تغییرات قیمت این جفت ارز تغییر خواهد کرد.
انواع مشتقات ارزی
مشتقات ارزی انواع مختلفی دارند هر چند که هدف همه ی آنها یکسان است و آن هم، محافظت از طرفین قرارداد در برابر خطرات ناشی از نوسانات ارزی است. مهمترین انواع قراردادهای مشتقه ارزی عبارتند از:
- قراردادهای فوروارد (Forward Contracts)
- قراردادهای آپشن (Option Contracts)
- قراردادهای آتی استاندارد یا فیوچرز (Futures Contracts)
- و سواپ ارزی (Currency Swaps)
در ادامه مقاله، هر کدام از انواع قرارداد مشتقه را به تفصیل و با ذکر مثال شرح داده و مزایا و معایب هر کدام را بیان می کنیم.
قراردادهای فوروارد ارزی (Currency Forward Contracts)
بر مبنای قرارداد فوروارد ارزی، دو طرف توافق می کنند که مقدار مشخصی از دارایی پایه (در اینجا ارز) را در زمان مشخصی در آینده به یک نرخ از پیش تعیین شده بخرند یا بفروشند. این نرخ از پیش تعیین شده “نرخ ارز فوروارد” یا نرخ ارز آتی نام دارد و بر مبنای نرخ های بهره هر کدام از ارزهای حاضر در جفت ارز تعیین می شود. به عنوان مثال، نرخ ارز آتی در یک قرارداد فوروارد ارزی که بر مبنای مبادله ی یورو در برابر دلار بسته شده است، با توجه به نرخ های بهره یورو و دلار در حال حاضر تعیین می شود. نرخ آتی ارز به گونه ای تعیین می شود که پیش پرداختی لازم نباشد.
ویژگی های قرارداد فوروارد ارزی
قرارداد های فوروارد ارزی ویژگی هایی دارند که در همه ی آنها مشترک است:
- دو طرف دارند: خریدار و فروشنده. خریدار ارز روی قرارداد معامله لانگ می گیرد و فروشنده معامله ی شورت. طرف دوم قراردادهای فوروارد غالبا بانک ها هستند.
- الزام آور هستند یعنی، طرفین در قرارداد مجبور هستند که به تعهدات خود عمل کنند و خرید و فروش را انجام دهند.
- غالبا در بازه های زمانی استاندارد بسته می شوند مثلا: یک ماه، سه ماه، 6 ماه، یکسال و … هر چند که این موضوع قابل مذاکره است.
- این قراردادها تحت نظارت یک نهاد قانونی مثل بورس های کالا بسته نمی شوند. اگرچه عدم وجود ناظرمی تواند خطر عدم تعهد به قرارداد یا نکول را بالا ببرد.
- قراردادهای فوروارد به صورت خصوصی و over the counter بسته می شوند و در نتیجه، امکان شخصی سازی آنها وجود دارد. مثلا طرفین می توانند روی زمان انقضا، حجم قرارداد یا مبلغ دلخواه به توافق برسند و مجبور نیستند استانداردهای از پیش تعیین شده ای را رعایت کنند.
مثالی از قرارداد فوروارد ارزی
فرض کنید که شرکت وارد کننده کیت های آزمایشگاهی تصمیم می گیرد که در برابر نوسانات ارزی از خود محافظت کند. برای اینکار، شرکت می تواند ارز مورد نیازخود برای تسویه قرارداد را بلافاصله و با قیمت بازار( در این مثال هر یورو 60 هزار تومان) خریداری کرده و به کناری بگذارد. برای خرید 10 هزار کیت به 10 هزار یورو نیاز است و بایستی مبلغ 600 میلیون تومان برای خرید این مقدار ارز پرداخت شود.
روش دوم این است که شرکت وارد کننده از مشتقات ارزی کمک بگیرد. مثلا یک قرارداد فوروارد با نرخ ارز آتی 60 هزار تومان ببندد و در آن تعهد کند که 10 هزار یورو را در یک ماه دیگر با قیمت 60 هزار تومن خرید خواهد کرد. در اینجا، شرکت بایستی به دنبال طرف دومی برای قرارداد خود بگردد که تمایل داشته باشد 10 هزار یورو را به قیمت 60 هزار تومان در 30 روز دیگر بفروشد. این طرف دوم معمولا یک بانک است.
پس از بستن قرارداد و در زمان سررسید آن، سه حالت ممکن است که رخ بدهد:
حالت اول: ارزش ریال به یورو تغییر نکند و 60 هزار تومان بماند
در این حالت هیچکدام از طرفین نه سود می کنند و نه زیان و قرارداد فوروارد (که الزام آور است و بایستی حتما جاری شود) منعقد می شود. در این حالت شرکت وارد کننده 10 هزار یورو را به نرخ 60 هزار تومان خریداری خواهد کرد.
حالت دوم: نرخ مبادله کاهش یافته و به 55000 تومان برسد
در این حالت شرکت متضرر خواهد شد. بنا به قرارداد فوروارد، شرکت موظف است بابت خرید هر یورو 60 هزار تومان بپردازد در حالیکه، اکنون قیمت یورو در بازار 55 هزار تومان است. اما قرارداد فوروارد الزام آور است و امکان تغییر آن در سررسید وجود ندارد. بنابراین، شرکت 600 میلیون تومان به فروشنده پرداخت می کند و 50 میلیون تومان ضرر را متقبل می شود.
حالت سوم: ارزش یورو افزایش یافته و به 65 هزار تومان برسد
در این حالت، شرکت وارد کننده سود می کند. شرکت قیمت خرید یورو را در 60 هزار تومان قفل کرده اما، قیمت یورو در حال حاضر افزایش یافته است. به هرحال، شرکت 10 هزار یورو را به نرخ ارز آتی که در قرارداد تعیین شده است خریداری خواهد کرد. شرکت وارد کننده ضمن اینکه منبع مالی مورد نیاز خود برای نهایی کردن قرارداد کیت های آزمایشگاهی را تامین کرده است، می تواند از آربیتراژی که در بازار ارز وجود دارد نیز کسب سود کند.
مزایا و معایب قراردادهای فوروارد ارزی
مزایا
- محافظت از کسب و کارها در برابر نوسانات نرخ ارز
- الزام آور بودن
- امکان شخصی سازی قرارداد بر اساس نیازهای طرفین
- عدم نیاز به پیش پرداخت به دلیل در نظر گرفتن نرخ بهره ی ارزها در تعیین نرخ ارز آتی
معایب
- می تواند منجر به ضرر شود به ویژه اگر، نوسان نرخ ارز در جهت مخالف اتفاق بیفتد.
- ریسک اعتباری و امکان نکول به دلیل نبود نهادهای نظارتی در آن بیشتر است.
قراردادهای فیوچرز ارزی (Currency Futures Contracts )
یکی دیگر از مشتقات ارزی، قراردادهای آتی استاندارد یا همان قراردادهای فیوچرز ارزی هستند. قراردادهای فیوچرز ارزی قراردادهای قابل معامله در بورس های رسمی هستند. بنا به یک قرارداد فیوچرز ارزی، طرفین توافق می کنند که مقادیر مشخصی از دو ارز – که معمولا یکی از آنها دلار آمریکا است- را در یک زمان مشخص در آینده و بر اساس یک نرخ تبدیل ثابت (نرخ ارز فیوچرز) مبادله کنند.
قراردادهای فیوچرز ارزی از نظر قانونی الزام آور هستند و در زمان سررسید، دارنده ی قرارداد بایستی مقدار ارز مشخص شده را با قیمت تعیین شده بخرد یا بفروشد. بسیاری از افرادی که قراردادهای فیوچرز ارزی می بندند در واقع سفته بازان هستند و برنامه ای برای نگه داشتن قرارداد تا زمان تحویل و مبادله ی ارزی را ندارند. اغلب این افراد تمایل دارند که از نوسانات ارزی کسب سود کنند؛ هر چند که احتمال متضرر شدنشان هم وجود دارد.
تفاوت قراردادهای فیوچرز و فوروارد ارزی
قرارداد فیوچرز ارزی به قرارداد فوروارد ارزی شبیه است با این تفاوت که، فیوچرز ارزی یک قرارداد استاندارد است که در صرافی های متمرکز خرید و فروش می شود در حالیکه فوروارد ارزی یک قرارداد OTC است.
برخلاف قرارداد فوروارد ارزی که طرفین می توانند بر سر زمان تحویل و اندازه قرارداد آن مذاکره و بر اساس نیاز خود آن را ببندند، کانترکت سایز و زمان انقضای قراردادهای فیوچرز ارزی از پیش تعیین شده و استاندارد است و امکان مذاکره بر سر آن وجود ندارد. به عنوان مثال، در بورس کالای شیکاگو اندازه استاندارد قرارداد فیوچرز ارزی برای هر ارز مشخص است (مثلا برای یورو 125000 یورو، برای پوند 62500 پوند و برای ین 12.5 میلیون ین ) و هر کدام از قراردادها 4 بار در سال ( سومین چهارشنبه در ماه های مارس، ژوئن، سپتامبر و دسامبر) به صورت فیزیکی تحویل می شوند.
در قراردادهای فیوچرز ارزی سود و زیان قرارداد به صورت روزانه محاسبه شده و در پایان هر روز در حساب معاملاتی طرفین قابل مشاهده است. به علاوه هر کدام از طرفین می توانند قبل از سررسید قرارداد و فرا رسیدن زمان تحویل، پوزیشن خود را بسته، سود یا زیان خود را محقق کرده و فردا قرارداد جدیدی ببندند.
اما در قرارداد فوروارد ارزی، محقق کردن سود و زیان تنها در روز انقضای قرارداد ممکن است. اگر دارنده ی قرارداد فوروارد بخواهد که در پایان هر روز سود خود را نقد کند، مجبور است که ضمن پرداخت ضرر معامله، قرارداد را منحل کرده و فردا قرارداد فوروارد جدیدی با نرخ بالاتر باز کند.
نحوه ی عملکرد قرارداد ارزی فیوچرز با یک مثال
فرض کنید که یک شرکت وارد کننده ی انگلیسی برای محافظت از ارزش دارایی خود در برابر نوسانات ارزی قصد می کند که از مشتقات ارزی استفاده کند. این شرکت روی یک قرارداد فیوچرز پوند به دلار در بورس کالای شیکاگو در نرخ 1.20 پوزیشن لانگ می گیرد. طرف دوم (بورس کالای شیکاگو) روی همین قرارداد پوزیشن شورت خواهد گرفت. سود و زیان قرارداد فیوچرز در پایان هر روز مشخص شده و در حساب معاملاتی دارنده ی قرارداد نمایش داده می شود.
فرض کنید در پایان روز ارزش آتی پوند بالاتر برود و به 1.30 برسد. در این صورت پوزیشن شرکت وارد سود می شود و بورس کالای شیکاگو (که طرف شورت قرارداد است) موظف است که این سود را به دلار بپردازد. این سود برابر است با قیمت فیوچرز امروز پوند منهای قیمت فیوچرز دیروز ضربدر 62500 پوند (اندازه قرارداد استاندارد برای معامله فیوچرز پوند در بورس کالای شیکاگو).
اگر ارزش آتی پوند کمتر بشود، شرکت متضرر خواهد شد. به این شکل که به اندازه قیمت آتی فعلی منهای قیمت آتی دیروز ضربدر 62500 به بورس کالا بدهکار شده و بایستی آن را پرداخت کند.
در صورتیکه شرکت از پوزیشن خارج نشود، فرآیند محاسبه ی سود و ضرر قرارداد به همین شکل (قیمت کلوز آتی امروز منهای قیمت کلوز آتی دیروز ضربدر 62500) و به صورت روزانه تا تاریخ سررسید قرارداد اجرا و در حساب معاملاتی طرفین قابل مشاهده است.
کاربردهای قراردادهای فیوچرز ارزی
مانند هر کدام از مشتقات ارزی دیگر، قراردادهای فیوچرز ارزی نیز برای هجینگ یا سفته بازی به کار می روند.
- هجینگ
هجینگ به معنای محافظت در برابر ریسک است. مثلا اگر صادرکننده ای قرار است که در ازای فروش کالای خود مبلغی را به یک ارز خارجی در یک تاریخ مشخص در آینده دریافت کند، می تواند وارد یک قرارداد فیوچرز ارزی فروش در تاریخ مورد نظر شده و خود را از نوسانات احتمالی محافظت کند.
کاربرد دیگر مشتقات ارزی و از جمله قراردادهای فیوچرز سفته بازی و کسب سود از افزایش و کاهش قیمت است. از آنجا که هر ارزی مقداری نوسان را در طول روز تجربه می کند، در صورتیکه این نوسان به نفع سفته بازان باشد قراردادهای خود را در پایان روز بسته و سود خود را محقق می کنند.
قرارداد اختیار معامله ارزی (Currency options)
قراردادهای آپشن به دارندگان خود این اختیار را می دهند که مقدار مشخصی ارز را در یک قیمت از پیش تعیین شده و در یک تاریخ مشخص و یا قبل از آن بخرند یا بفروشند. تفاوت این نوع از قرارداد با انواع دیگر مشتقات ارزی که تا کنون بررسی کردیم این است که قرارداد آپشن تنها اختیار معامله را می دهد و دارندگان را ملزم به انجام آن نمی کند. قیمت از پیش تعیین شده در قرارداد آپشن قیمت اعمال (Strike Price) نام دارد و دو طرف توافق می کنند که در موعد سررسید، معامله را به آن قیمت انجام دهند. برای دریافت حق اختیار معامله، بایستی مبلغی با عنوان پرمیوم پرداخت شود. این نوع از قراردادها غالبا به صورت استاندارد شده تدوین می شوند و هم در بورس های کالا و هم خارج از آن قابل معامله هستند.
انواع قرارداد اختیار معامله ارزی
قراردادهای اختیار معامله (Option Contracts) به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند:
- اختیار خرید ارز (Call Option):
این نوع قرارداد به دارنده حق (و نه الزام) می دهد تا دارایی مشخصی را با قیمت تعیین شده‌ای (قیمت اعمال) در تاریخ معینی یا قبل از آن خریداری کند. سرمایه گذاران از این نوع قرارداد برای بهره برداری از افزایش قیمت ارز استفاده می کنند.
- اختیار فروش ارز (Put Option):
این نوع قرارداد به دارنده حق (نه الزام) می دهد تا دارایی مشخصی را با قیمت تعیین شده‌ای در تاریخ معینی یا قبل از آن بفروشد. سرمایه گذاران از این نوع قرارداد برای محافظت از پورتفوی خود در برابر کاهش قیمت ارز یا کسب سود از آن استفاده می کنند.
مزایا و معایب قراردادهای آپشن ارزی
قراردادهای آپشن (Option Contracts) مزایای متعددی برای سرمایه گذاران و معامله گران دارند در عین حال که معایبی هم دارند. در زیر به برخی از مهمترین مزایا و معایب این قراردادها می پردازیم:
مزایا
- آپشن‌ها ابزارهای موثری برای مدیریت ریسک هستند.
- قرارداد آپشن مثل بیمه ارز است. به این معنا که چون اجرای قرارداد الزام آور نیست، در صورتی که اجرای قرارداد به نفع شرکت نباشد تنها ضرری که بایستی پرداخت شود حق پرمیوم است.
- با استفاده از قرارداد آپشن، شرکت ها می توانند از تغییرات قیمتی که به نفعشان است سود کنند.
- لازم نیست که قرارداد در یک زمان دقیق اجرا شود و اجرای قرارداد قبل از سررسید نیز امکان پذیر است و هزینه ی اضافه ای برای دارندگان ندارد.
- امکان شخصی سازی قرارداد آپشن برای میزان ارزی که دقیقا مورد نیاز است وجود دارد.
- با استفاده از اختیار خرید (Call Options) و اختیار فروش (Put Options)، سرمایه‌گذاران می‌توانند از هر دو جهت بازار (صعودی و نزولی) بهره مند شوند.
معایب
- معاملات آپشن ارزی پیچیده تر از معاملات ساده ارز هستند که در نتیجه، مدیریت و تحلیل این قراردادها را سخت و زمان بر می کند.
- در صورت عدم توانایی طرف مقابل برای انجام تعهدات، ریسک اعتباری بالا می رود.
- تعیین قیمت منصفانه برای آپشن‌های ارزی به دلیل نوسانات و پیچیدگی های بازار دشوار است.
- فروشندگان ممکن است با ضررهای نامحدود مواجه شوند، به ویژه اگر قیمت ارز در خلاف جهتی که پیش بینی کرده اند به شدت حرکت کند.
سواپ ارزی (Currency Swap)
سواپ ارزی آخرین ابزار در مشتقات ارزی است که در این مقاله بررسی می کنیم. سواپ ارزی یا مبادله ارز متقابل به این معناست که دو طرف قرارداد، مقدار مشخصی از ارزها را با نرخ بهره تعیین شده و در دوره زمانی مشخص با یکدیگر مبادله و بدین ترتیب، تلاش می کنند که خود را از نوسانات ارزی مصون بدارند.
مثال برای درک بهتر سواپ ارزی
فرض کنید یک شرکت آمریکایی (A) و یک شرکت اروپایی (B) یک قرارداد سواپ ارزی منعقد می کنند. شرکت A به دلار آمریکا (USD) درآمد دارد و به یورو (EUR) نیاز دارد، در حالی که شرکت B به یورو درآمد دارد و به دلار نیاز دارد.
شرکت A و B توافق می‌کنند که مبلغ 10 میلیون دلار آمریکا و معادل آن 9 میلیون یورو را مبادله کنند. نرخ مبادله ای این دو ارز توسط دو طرف تایید می شود و و می تواند ثابت یا متغییر باشد. در طول دوره قرارداد، شرکت A بهره‌های دلاری را به شرکت B پرداخت می کند و شرکت B بهره‌های یورویی را به شرکت A. در پایان دوره قرارداد، شرکت‌ها مجدداً مبالغ اصلی را مبادله می‌کنند و به یکدیگر بر میگردانند.
مزایا و معایب سواپ ارزی
مانند هر روشی که برای مدیریت ریسک نوسانات نرخ ارز به کار می رود، سواپ ارزی نیز مزایا و معایبی دارد که در ادامه به آنها اشاره می کنیم:
مزایا
- شرکت ها می توانند به کمک این مشتقه ی ارزی ریسک نوسانات نرخ ارز را کاهش دهند.
- طرفین قرارداد می توانند به منابع مالی به ارزهای مختلف دسترسی پیدا کنند.
- طرفین می توانند با بهره گیری از نرخ بهره پایین تر در کشورهای دیگر، هزینه های تأمین مالی خود را کاهش دهند.
- قراردادهای سواپ ارزی می توانند به صورت سفارشی برای نیازهای خاص طراحی شوند.
معایب
- تنظیم و مدیریت قراردادهای سواپ ارزی پیچیده است و نیاز به دانش تخصصی دارد.
- اگر یکی از طرفین نتواند به تعهدات خود عمل کند، ریسک اعتباری برای طرف دیگر وجود دارد.
- هزینه‌های مربوط به ایجاد و مدیریت قراردادهای سواپ ارزی می تواند بالا باشد.
- تغییرات در قوانین و مقررات مالی هر کشور می تواند بر قراردادهای سواپ ارزی تأثیر گذاشته و آنها را پیچیده تر کند.
مزایا و معایب استفاده از مشتقات ارزی
همانطور که در هر کدام از قراردادهای مشتقه ی ارزی به صورت جداگانه گفته شد، مشتقات ارزی مزایا و معایبی دارند که در همه ی انواع قراردادهای آنها مشترک است.
مزایای مشتقات ارزی
- امکان قفل کردن قیمت ها در یک قیمت مطلوب
- هج کردن در برابر حرکت های احتمالی و نامطلوب قیمت
- کاهش ریسک های معاملاتی
- هزینه ی کم دارند و غالبا نیازی به پیش پرداخت ندارند.
- پورتفوی سرمایه گذاری را متنوع می کنند.
معایب مشتقات ارزی
- ارزش گذاری آنها ساده نیست چون ارزششان را از یک دارایی دیگر (در اینجا ارز) می گیرند.
- ریسک طرف مقابل به ویژه در مشتقات ارزی OTC
- حساسیت مشتقات ارزی به نرخ بهره، مدت زمان انقضای قرارداد و هزینه های ذخیره ی ارز؛ که باز هم ارزش گذاری آنها را سخت تر می کند.
- آسیب پذیری و حساسیت بیشتر نسبت به سنتیمنت بازار
- فهم آنها پیچیده است که نوشتن این نوع از قراردادها را بسیار تخصصی و البته هزینه بردار می کند.
نتیجه گیری
مشتقات ارزی قراردادهایی هستند که به خودی خود ارزشی ندارند و ارزششان را از یک ارز می گیرند. این نوع از قراردادها به دو منظور استفاده می شوند: هج کردن در برابر نوسانات ارزی نامطلوب و سفته بازی
مشتقات ارزی چهار نوع دارند که عبارتند از:
- قراردادهای فوروارد ارز
- قراردادهای فیوچرز ارز
- قراردادهای اختیار معامله ارز
- و سواپ ارز
هر کدام از این مشتقات ارزی مزایا و معایبی دارند و به منظور خاصی استفاده می شوند. در همه ی این قراردادها طرفین توافق می کنند که مقدار مشخصی از ارز را با نرخ تعیین شده در یک زمان مشخص در آینده با یکدیگر مبادله کنند و به این ترتیب، از مزایای قفل کردن قیمت بهره مند شند.
در این مقاله تمامی انواع مشتقات ارزی و مزایا و معایب هر کدام را با ذکر مثال و به تفصیل شرح دادیم و و گفتیم که هر کدام از این قراردادها چگونه از کسب وکارها در برابر نوسانات ارزی محافظت می کنند.
Copy link
Copied!
